mouse code

یاد امام و شهدا ، دل و می بره کرب و بلا

بعضی شبا وقتی بابا ،کنج دلش غوغا میشه ، یا بعضی وقتا دل شب ، وقتی که از خواب پا میشه

میره یه گوشه میشینه ، آلبومشو وا می کنه ، خوب می دونم گذشتشو با اونا پیدا میکنه ، با اونا نجوا میکنه

درد و دل این روزاشو (با اونا نجوا می کنه2)

یاد امام و شهدا ، دل و می بره کرب و بلا

(می گم بابا اینا کین که با لباس خاکین 2) اما هزار تا کهکشون ، سرتاسر هفت آسمون

(مونده به زیر پرشون 2)          .......................میگه پسرم ، نور دلم، باغ گلم ، همه حاصلم

الهی هیچ مسافری ، از رفیقاش جانمونه ، تو هم دعا کن که بابات ، غریب و تنها نمونه

بعد امام و شهدا (زیاد تو دنیا نمونه 2)  اینا تو آسمون بدر، ستاره های سحرند

به جون تو برای من (عزیز تر از برادرند2).

به کی بگم ، چه جور بگم ، بعضی هاشون تو بیداری ، بعضی هاشون تو رویاها

جلوه مولا رو دیدن ، جذبه آقا رو دیدن

یاد امام و شهدا ، دل و می بره کرب و بلا

می گم بابا ، چرا هر وقت پیش شما، میون کل جبهه ها (اسم شلمچه که میاد2)

چه سریه ، چه رازیه ، فوری برافروخته میشین ، مثل شمع سوخته میشین.

میگه پسرم ، ای پسرم ، نمک نزن ، بازم به زخم جگرم ، سرتاسر جبهه همش نور تجلی خدا بود به خدا

آخر دنیا بود به خدا (کرب و بلا بود به خدا2)

(حضرت زهرای بتول ، با اینکه ما نوکرشیم 2) ( مادر ما بود به خدا2)

اما میون جبهه ها ، شلمچه بیشتر از همه(گرفته بوی فاطمه 3)

شب حمله ، همهمه بود ، روی لبها زمزمه بود ، کی تو دلا واهمه بود،(دعوا سر، سربند یا فاطمه بود3)

ذکر لبها یا زهرا می شد ( همه گره ها بود وا میشد2)

یاد امام و شهدا ، دل و می بره کرب و بلا

این رفیقم که می بینی ، میون دار هیئت ها بود ، مسجدی بود ، بی ریا بود ، باصفا بود، با خدا بود،

یه شب توی میدون مین ، آخر به آرزوش رسید ، ترکشای خمپاره ها هردوتادستاش و برید

این رفیقم که می بینی ، اهل نظر بود به خدا ، مرغ سحر بود به خدا ، مرد خطر بود به خدا

یه شب توی میدون مین ، دیدم بی سر بود به خدا ، مرد خطر بود به خدا

این رفیقم که می بینی ، انیس و یار و یاورم ، عزیزتر از برادرم ، نور دو چشمون ترم

وقت وداع آخرش ، می گفت بگو به مادرم. از خدا خواستم همیشه که برنگرده پیکرم

این رفیقم غلامعلی ، نوحه خونه ، روضه خونه ، وقتی دل بابات می گیره شعرای اونو میخونه

آخرش ، حاجتم و من می گیرم .یه روز از عشق تو مولا میمیرم(قربون کبوترای حرمش 2)

یاد امام و شهدا ، دل و می بره کرب و بلا

اول پاییز بود و در کلاس          دفتر خود را معلم باز کرد
بعد با نام خدای مهربان             درس اول آب را آغاز کرد
گفت بابا آب داد و بچه ها           یک صدا گفتند بابا آب داد
دخترک اما لبانش بسته ماند         گریه کرد و صورتش را تاب داد
او ندیده بود بابا را ولی              عکس او را دیده در قابی سپید

یادش آمد مادرش یک روز گفت    دخترم بابای پاکت شد شهید
مدتی در فکر بابا غرق بود        تا که دستی اشک او را پاک کرد
بچه ها خاموش ماندند و کلاس     آشنا شد با سکوتی تلخ و سرد 
دختری در گوشه ای آهسته باز         گفت بابا آب داد و داد نان
شد معلم گونه هایش خیس و گفت        بچه ها بابای زهرا داد جان
بعد روی تخته سبز کلاس               عکس چندین لاله زیبا کشید
گفت درس اول ما بچه ها                درس ایثار و وفا ، درس شهید
مشق شب را هر که با بابای خود        باز بابا آب داد و نان نوشت
دخترک اما میان دفترش            ریخت اشک و “داد بابا ، جان” نوشت

استخـوانها به شهر برگردیـد ، دلمان عطـر خاک می خـواهد

آسمـان هم بـرای دیدن خـود ، تکـه ای از پـلاک می خـواهـد

استخوانها کمی هوا ابریست ، چه بگو یم شما که می دانید

گفتن از بالهای خون آلود ، سینه ای چاک چاک می خـواهد

ماه هـر شب از التهاب زمین، به خـودش از حریق می پیچد

اینطـرف هـا که نیستید از شرم ، ماه شاید مغاک می خواهد

من از روزهـا دلم خون است ، تو کجایی که عشق بنویسی؟

شاید اصلا سرودن از تو و عشق ، قلمی دردناک می خواهد

قـاب عکست به سینه دیوار ، چشمهایت هـوای رفتن داشت

تـو و انگشت های نا آرام ... دستهایی که سـاک می خواهد

روی دستـان شهر می پیچید ، عـطرتـان در مشام گنجشکان

بین این روزهای مصنوعی ، کوچه هـا عطر تاک می خواهد

ای کاش از ما نپرسند که بعد شهدا چه کردیم

شهیدان از می توحید مستند / شهیدان سرخوش از جام الستند

نمردند و نمی میرند هرگز / شهیدان زنده ی جاوید هستند

تا که چشمم باز شد دیدم که یارم رفته است / ماه مهمانی تمام و مه‌نگارم رفته است

با گل این بوستان تازه انسی داشتم /  گرم گل بودم که دیدم گلعذارم رفته است

عید شما مبارک

با خنده ای که عکس تو در بر گرفته است

دیوار خانه چهره ی دیگر گرفته است

بعد از تو برق شور و شعف را هجوم اشک

از چشم های خسته ی مادر گرفته است

بی شک شبیه کوچه ی ما، کوچه های عرش

از نام پر شکوه تو زیور گرفته است

حالا منم، کنار تو، اینجا که پر زدی

اینجا که خاک، بوی کبوتر گرفته است

ای انعکاس دست علی! برق ذوالفقار!

افلاک، پشت نام تو سنگر گرفته است

اینجا، نماز چلچله ها رو به دست توست

دستی که رنگ غیرت حیدر گرفته است

چشمان من همیشه همین جا کنار توست

اینجا که خاک، بوی کبوتر گرفته است

سرمشق های آب بابا یادمان رفت

رسم نوشتن با قلم ها یادمان رفت

از روی کوکب بارها املا نوشتیم

اما حسین فهمیده ها را یادمان رفت

از روستا گفتیم و از صدق و صفایش

اما صفای جبهه ها را یادمان رفت

هی دم زدیم از یاد یاران و شهیدان

اما وفای بر شهیدان را یادمان رفت

از روی مردی شهادت مشق کردیم

اما خداییش حفظ غیرت یادمان رفت

شعر خدای مهربان را حفظ کردیم

اما خدای مهربان را یادمان رفت

 شهادت خط سرخی است که از محمد و آل محمد (ص)

به ما به ارث رسیده است

یا رب، شهیدان از شهادتها چه دیدند

از ما بریده سوی تو هجرت گزیدند

در جبهـه ها پیـکار مرگ و زندگانی

مزد شهـادتـها، حیات جـاودانـی

 پیـرایه وابستـگی از تن بریـدند

آزاد گردیدند و سویت پر کشیدند

 درمرگِ سرخِ عاشقانْ هرگز فنا نیست

هر لاله خونینْ کفنْ زآنها نشانیست

 آنانـکه سـوی یارشـان پرواز کردند.

از پای جان، بند اسـارت، باز کردنـد

در جامِ خونِ خودْ جـمالِ یار دیدند

از شوق، آهنگ سفر را ساز کردند.

یا رب، شهیدان از شهادتها چه دیدند

از ما بریده سوی تو هجرت گزیدند

در جبهـه ها پیـکار مرگ و زندگانی

مزد شهـادتـها، حیات جـاودانـی

 پیـرایه وابستـگی از تن بریـدند

آزاد گردیدند و سویت پر کشیدند

 درمرگِ سرخِ عاشقانْ هرگز فنا نیست

هر لاله خونینْ کفنْ زآنها نشانیست

 آنانـکه سـوی یارشـان پرواز کردند.

از پای جان، بند اسـارت، باز کردنـد

در جامِ خونِ خودْ جـمالِ یار دیدند

از شوق، آهنگ سفر را ساز کردند.

ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻟﺤﺪﻡ
ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻋﺸﻖ ﻋﻠﯽ ﺭﺍ ﺑﻠﺪﻡ

ﻧﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﮐﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻤﯿﻦ
ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﮐﻪ ﻃﭙﺶ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺣﺴﯿﻦ

ﻧﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﺮﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮔﻞ ﯾﺎﺱ
ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﺷﺪﻩ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﻋﺒﺎﺱ

ﻧﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ازل ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺍﻡ
ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺍﺑﺪ ﺯﯾﻨﺒﯿﻢ

ﻧﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﺍﺯ ﻗﺪﺡ ﺳﺎﻏﺮﯾﻢ
ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻋﻠﯽ ﺍﮐﺒﺮﯾﻢ

ﻧﻨﻮﯾﺴﯿﺪﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﺩﮔﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻭﺳﺖ
ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻋﻠﯽ ﺍﺻﻐﺮ ﺍﻭﺳﺖ

ﻧﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﮔﻨﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﻣﻬﺘﺎﺑﺶ ﺷﺪ
ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﻭﺳﯿﻨﻪ ﺯﻥ ﺷﺎﻫﺶ ﺷﺪ

ﻧﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺟﺎ
ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪﮐﻪ ﻣﺄﻭﺍﺵ ﺷﺪﻩ ﮐﺮﺑﺒﻼ

ﻧﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻧﻮﮐﺮ ﺑﺪ ﻋﻬﺪﯼ ﺑﻮﺩ
ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ " ﻣﻨﺘﻈﺮ" ﻣﻬﺪﯼ ﺑﻮﺩ

برادرم من آمدم تونبودی
اماطلائیه بود و آسمان
شلمچه بود و نیزار
جزیره بود و نخلستان
اما همه رنگ خاک بودند
رنگ لباسهای خاکیت
نخلهای بی سر بود
تجلی پیکر بی سرت
نیزار در صدا بود
صدای کمیلت
خورشید چون سابق می تابید
ولی فانوس های سنگرت را میدیدم
افسوس که مردمک های چشمم گناه کرده اند
نتوانست اشک های خونینت راببیند
وصورت سیاهم از گناهی
روی دیدن ندارد
اما یک دعا ازتو طلب می کنم
که اگر دوباره دراین بیابان آمدم
از بوسیدن شیشه قاب عکست خجالت نکشم 

شهید والاترین ندا دهنده آزادگیست

تا ما معنای آزادگی را بفهمیم

شهید مرگ را به سخره گرفته است

تا ما حقارت دنیا را بفهمیم

شهید از همه چیز برید تا

گذر گاه بودن این دنیا را به ما نشان دهد

شهید پیامبر حماسه انسان است

تا درس از خود گذشتگی بیاموزد ما را

سلام بر شهیدو برفرهنگ نورانیش

 سلام بر  شهیدو رسالت جاودانه اش

 سلام بر شهید که ایستاده و با عزت پر می کشد

 سلام بر شهید که به مولای بی سرش اقتدا می کند

 سلام بر شهید که با خونش درخت اسلام را آبیاری میکند                                 

 سلام بر فریاد شهید که ریشه در فریاد "هل من ناصر" سید الشهدا دارد

و سلام بر شهادت که بزرگترین نتیجه حرکت در راه خداست

به راستی که هر دو رو به سوی قبله

اما این کجا وآن کجا؟؟

این  درحال سجود عبادت خالق وآفریدگار جهان

آن  پیروی از شیطان در حال گناه ومعصیت

این در حال بندگی خدا

آن در حال بندگی شیطان

این در حال پرداختن به روح و روان معنوی

آن در حال پرداختن به جسم و دنیای مادی

این در حال کاشت بذر وپرورش درخت

آن در حال کندن گل وبوته های وپرورش آفت

این در حال ساخت بنا

آن در حال تخریب بنا

 این در حال اتصال به خدا

آن در حال انفصال از خدا

و روبه رویی با خدا عاقبت این ورود به بهشت

ورود به جهنم و روبرویی با شیطان عاقبت آن

حق است همانا وعده ی خداوند

و وعده ی شیطان نا حق

آماده ايم هستي خود را فدا کنيم
يعني فداي مکتب خون خدا کنيم
آماده ايم بيرق ثاراللهي به کف
با يک اشاره معرکه را کربلا کنيم
در خون ماست غيرت سردار علقمه
هيهات اگر حسين زمان را رها کنيم
در جان ماست شوق شهادت الي الابد
وقتي به سيد الشهدا اقتدا کنيم
قالو بلا ولايت مولايمان عليست
بايد به عهد روز نخستين وفا کنيم
چون کوه در مصاف ستم ايستاده ايم
هيهات اگر کمر به بر خصم تا کنيم
دشمن به گور مي برد اين خواب شوم را
امروز ديده هاي بصيرت که وا کنيم
در سايه نفاق منافق برنده است
بايد مسير باطل و حق را جدا کنيم
فردا چه ايمني ز نهيب جهنم است
خود را اگر که هيزم اين فتنه ها کنيم
ديگر مجال رفق و مدارا گذشته است
تا کي به صبر، زخم جگر را دوا کنيم
توهين به سيد الشهدا روز مرگ ماست
دل را اگر حسيني و درد آشنا کنيم
هر کس شود فدايي رهبر مقدس است
آماده ايم هستي خود را فدا کنيم
حالا کنار غربت مولا نشسته ايم
تا که براي روز ظهورش دعا کنيم..

جمعه ها طبع من احساس تغزل دارد

نا خود آگاه به سمت توتمایل دارد

بی تو چندیست که در کار زمین حیرانم

مانده ام بی تو چرا باغچه ام گل دارد؟؟؟؟؟؟

شاید این باغچه ده قرن به استقبالت

فرشی گسترده ودر دست گلایل دارد

تا به کی یکسره یک ریز نباشی شب وروز

ماه مخفی شدنش نیز تعادل دارد

یازده پله  زمین رفت به سمت ملکوت

یک قدم مانده زمین شوق تکامل دارد

هیچ سنگی نشود سنگ صبورت تنها

تکیه بر کعبه بزن  کعبه تحمل دارد

کوچه هایمان را به نامشان کردیم که هرگاه آدرس منزلمان را میدهیم

بدانیم از گذرگاه خون کدام شهیداست که با آرامش به خانه میرسیم!

نکند عکس شهدا رو ببنی و عکس شهدا عمل کنی

به راه دین ومیهنم فدا کردم جوانی را 

به آگاهی پسندیدم بهشت جاودانی را

بگو بر مادر خوبم شهید هرگز نمیمیرد

ره عشق و شهادت را زمولایم علی گیرم

چقدر از منش این شهدا دور شدیم

آنقدر خیره به دنیا شده و کور شدیم

معذرت از همه خوبان و همه همرزمان

ما برای شهدا وصله ی ناجور شدیم

شهدا در همه جا فاتح اصلی بودن

عجب اینجاست که ما این همه مغرور شدیم

شکر ، با سابقه ی دوستیِ با شهدا

ما عزیز دل مردم شده مشهور شدیم

پرکشیدن چه مستانه و رفتند و ما

در میان قفس نفس چه محصور شدیم

تمام راه ظهور تو با گناه بستم
دروغ گفته ام آقا كه منتظر هستم
كسي به فكر شما نيست راست مي گويم
دعا براي تو بازيست راست مي گويم
اگرچه شهر براي شما چراغان است
براي كشتن تو نيزه هم فراوان است
من از سرودن شعر ظهور مي ترسم
دوباره بيعت و بعدش عبور مي ترسم
من از سياهي شب هاي تار مي گويم
من از خزان شدن اين بهار مي گويم
كسي كه با تو بماند به جانت آقا نيست
براي آمدن اين جمعه هم مهيّا نيست

یک روز پیغمبر (ص) از گرمی تابستان

همراه علی(ع) می رفت در سایه نخلستان

دیدند که زنبوری از خانه خود پر زد

آهسته فرود آمد بر دامن پیغمبر

بوسید عبایش را دور قدمش پر زد

بر خاک کف پایش صد بوسه ی دیگر زد

پیغمبر از اوپرسید آهسته بگو جانم

طعم عسلت از چیست؟ هر چند که میدانم

زنبور جوابش داد.چون نام تو میگویم

گل می کند از نامت صد غنچه به کندویم

تا یاد تو را هر شب چون گل به بغل دارم

هر صبح که بر خیزم در سینه عسل دارم

از قندوشکر بهتر خوشتر ز نبات است این

طعم عسل ازمن نیست. طعم صلوات است این 

   دیدم آن حالات شوق و شور را
در میان چهره هاشان نور را

در هوای عاشقی پر می زدند
تا خدا با گریه معبر می زدند

در دل شب با نوا و زمزمه
ذکرشان “یافاطمه ” ” یا فاطمه ”

بین چهره عکس یک لبخند بود
همه ی هستیّ شان سربند بود

از همه افلاک برتر بوده اند
دوست نه،بلکه برادر بوده اند

تشنه لب دادند جان پای حسین
عاشقان حضرت پیر خمین

با شهادت زندگی زیبا شود
عاشقی با سوختن معنا شود

حال،آنها رفته و ما مانده ایم
از شهادت ، ما همه جا مانده ایم

تا نفس داریم تا که زنده ایم
ای شهیدان از شما شرمنده ایم

***پاسدار شهید محمد امیری فر****

.....   هر چند همچو گل همه بر باد رفته اند

هرگز گمان مدار که از یاد رفته اند

اینان نه آن گل اند که گویی در این بهار

از یاد رفته اند چو بر باد رفته اند

ادامه دارد ..  . . . .